فضا ، سیاره ها و...

دوستان عزیز می توانند در این قسمت مطالب خود را در مورد فضا ارائه دهند .
با تشکر

پیش بینی میشه زمین تا 300 میلیون سال دیگه خوراک یه سیاهچاله بزرگ بشه این سیاهچاله الان کوچیکه اما تا اون موقع با چیز هایی که می خوره حتی می تونه کل منظومه شمسی رو ببلعه
باز ما شانس آوردیم تو آیند ه نیستیم

جالبه آقا جواد

ما واقعا شانس آوردیم
وگرنه اگه می افتادیم تو یه سیاهچاله معلوم نیست چه بلاهایی سرمون می اومد

می گن سیاهچاله یه جای دیگه مثله برزخه انگار می ری زمان گذشته

سیاهچاله ها

هیچ چیزی در جهان خطرناک تر از سیاهچاله نیست. این اجسام فوق العاده چگال قابل روءیت نیستند-نیروی جاذبه آنها به قدری قوی است که هیچ چیز حتی نور نمیتواند از آن فرار کند و هر چیزی که گرفتار نیروی جاذبه آن شود برای همیشه ناپدید می شود.

سیاهچاله ها به وسیله تلسکوپ های معمولی قابل دیدن نیستند. در عوض رادیو تلسکوپ ها و ماهواره ها اشعه xآزاد شده از اجسامی که درون سیاهچاله ها می افتند را دریافت می کنند. سیاهچاله ها به دو دسته تقسیم می شوند. سیاهچاله های کوچکتر که دور ستاره ای می چرخند، و سیاهچاله های عظیم که در مرکز کهکشان ها پنهان شده اند. در مرکز کهکشان ما هم سیاهچاله ای وجود دارد. در سال۱۹۹۷توسط دانشمندان این سیاهچاله اندازه گیری شد و مشخص شد که دو و نیم میلیون بار سنگین تر از خورشید است. همچنین دلایلی پیدا شده است که نشان می دهند چهار سیاهچاله کوچکتر نیز در کهکشان ما وجود دارند. دو تا از این سیاهچاله ها با سرعتی بیش از ده هزار دور در ثانیه به دور خودشان می چرخند و اجسامی را که به آن ها نزدیک می شوند به سوی خود می کشند.

زباله دان فضایی

ولی سیاهچاله ها می توانند برای ما مفید واقع شوند. اگر آشغال ها از فاصله مطمئنی به سوی سیاهچاله ای پرتاب شوند به طور کلی از عالم هستی ناپدید خواهند شد.

مرگ قطعی

گاهی اوقات ستاره های نوترونی viiiکه سیاهچاله ها از آن ها تشکیل می شوند با خود سیاهچاله ها اشتباه می شوند. در ضمن این ستاره ها خیلی خطرناک هستند. اگر یکی از آن ها با دیگری برخورد کند انفجاری از اشعه گاما روی خواهد داد که تا فاصله هزار و پانصد سال نوری از مرکز انفجار هیچ تمدنی باقی نخواهد ماند. انتظار می رود انفجار اشعه گامای بعدی که سبب نابودی زندگی در روی زمین بشود در سیصد میلیون سال بعد روی دهد.

موجودات فضایی

تماشای آسمان

بهترین راه برای جستجوی علایم حیات در کیهان استفاده از رادیو تلسکوپ ها می باشد. اگر فرض کنیم موجودات باهوش فضایی موفق به اختراع رادیو شده باشند این تلسکوپ ها می توانند به همه علایم رادیویی غیر عادی که از فضا می آیند گوش فرا دهند.

پایان یافتن زندگی در سیاره ی زمین به معنی از بین رفتن نژاد انسان نیست. نسل های آینده پیش از آنکه سیاره زمین نابود شود در صدد یافتن راه هایی برای فرار کردن از آن بر خواهند آمد.

یکی از راه های احتمالی فرار از زمین می تواند راهی باشد که آرتورسی کلارک نویسنده علمی تخیلی در کتاب اودیسه ۲۰۱۰ مطرح کرده است. سیاره ی عظیم مشتری در حقیقت یک ستاره عقیم است. اگر بتوانیم جرم آن را زیاد تر کنیم ممکن است انفجاری در آن صورت گیرد و حیات یابد و به ستاره ی جدیدی تبدیل شود. تعدادی فمر به دور این سیاره در حال گردش هستند شرایط چهار تا از این قمر ها ممکن است برای زندگی بشر مناسب باشند.

مسافران در خواب فرو رفته

راه دیگری که برای فرار از چنگال مرگ وجود دارد مسافرت در سفینه های فوق العاده عظیم معروف به سرزمین فضایی است. از آنجایی که این سرزمین های فضایی می بایست هزاران سال در فضا سفر کنند مسافران آن ممکن است در تمام طول سفر در خواب مصنوعی باشند .

روزی میرسد که آیندگان پشت سرشان را نگاه خواهند کرد و به باقیمانده های سیاره ای که زمانی به رنگ آبی آسمانی بوده است و در حال گردش به دور ستاره مرده ای می باشد اشاره کرده و خواهند گفت آنجا محلی است که زندگی بشر آغاز شد.

از حالا تا پنج میلیارد سال دیگر که خورشید می میرد این امکان وجود دارد که حد اقل یکی از انواع موجودات فضایی ما را ملاقات کنند. اگر آنها بتوانند از سیاره خودشان به سیاره ما بیایند پس ممکن است متوجه مشکلاتی که زمین در آینده با آن روبرو خواهد شد بشوند. حتی ممکن است عده ای از مردم را به دنیای خودشان دعوت کنند و همراه خود ببرند و بدین ترتیب بقای نسل بشر را پس از مرگ خورشید تضمین کنند.

تا جایی که می دانیم کره ی زمین تنها جایی در جهان است که زندگی در آن وجود دارد. تا کنون در هیچ کدام از سیاره های دیگر منظومه ی شمسی یا در میان ستارگان نشانه هایی از زندگی کشف نشده است.

در میان دیگر سیاره ها مریخ همسایه ی کره ی زمین تنها جایی است که احتمال وجود زندگی در آن بسیار زیاد است.اما کاوشگر های فضایی دریافته اندکه مریخ حتی نمی تواند جایگاه شکل های بسیار ساده ای از زندگی باشد. کره ی مریخ سیاره ای است بسیار سرد که جو آن اکسیژنی برای تنفس کردن ندارد. اما وجود آب که برای آن گونه از زندگی که ما می شناسیم ضروری است در قطب های مریخ به صور یخ وجود دارد. هم چنین در جو رقیق این سیاره بخار آب به شکل ابر و مه یافت شده است.

آقا جواد بابت مطالب بالا خیلی ممنون
دستت درد نکنه